Workshop BIM in Moskou bij architectuurinstituut Strelka

Karho geeft een BIM Summer workshop voor het architectuur instituut Strelka in Moskou. Arup en ik helpen daarbij met lezingen over wat je met BIM kunt bereiken.


De kandidaten hebben gemeenschappelijk besloten, zo lijkt het, zich niet af te laten leiden door de voorwaarde ‘basiskennis is een pre’. Ze hebben gelukkig op hun laptop wel de benodigde software. Ze zijn allemaal Russen die redelijk verlegen zijn. Karho weet ze echter op weg te helpen en dat kan mede omdat hij 5 jaar geleden zelf moest ontdekken wat Revit is en weet hoe dat voelde. Een mix van verwarring, frustratie en de wil om het onder de knie te krijgen. De lezingen zijn dan ook bedoeld om de studenten de beloning in het vooruitzicht te stellen, die met het gebruik van BIM bereikt kan worden. De eerste dag is best zwaar voor de studenten, hard werken en geen dopamine omdat er geen beloning is.

's Avonds is er een lezing van Andreas Kipar over landschap en urban planning in het openlucht theater van Strelka. Nu vind ik gebouwen bijzonder maar landschap staat bij mij bovenaan de lijst. Voor Andreas echt met zijn verhaal begint, stelt hij zich eerst voor. Maar daarna noemt hij ook een hele reeks namen als een greep uit zijn bureau. Met een groepsfoto op de achtergrond legt hij uit dat hij wel het verhaal houdt, maar natuurlijk niet zonder zijn ‘Luigi, Nadia, Claudio, Kaspar’ etc. kan. Wel een sympathiek gebaar vind ik.

Andreas houdt een vurig pleidooi voor stadsreparatie. Verbinden met natuur. Grote voordeel van natuur is dat het groeit, groeit en groeit, elke dag weer. En met geduld ontstaan er dan de mooiste dingen. Geef mensen ruimte en ze komen naar buiten en ze gaan lopen en fietsen. Zorg dat steden doorwaadbaar zijn zodat je je als voetganger makkelijk beweegt en laat de natuur en de gebouwen samen de stad vormen. Hij spreekt jonge toehoorders aan met de aansporing “Plant een boom en heb geduld, want jij bent jong genoeg om nog mee te maken dat het een boom wordt!

Het doet me denken aan het Engelse toneelstuk dat ik ooit zag, naar het boek
L‘ homme qui plantait des arbres
van Jean Giono waarin een herder elke dag boomzaden zaait en zo een dorre streek tot een oase weet te maken. 
Andreas Kipar probeert hetzelfde in onder meer Milaan, Essen Moskou.

Zo'n lezing geeft mij een enorme kick! Zou je in Den Haag de groene zones kunnen verbinden?

 

Lees ook het verslag van dag 2 en dag 3.