Nationale onderwijsbeurs Saoedi-Arabiƫ III

Atelier PRO onderzoekt een samenwerkingsverband met het in Saoedi-Arabië gevestigde Al-Kayan Consulting Engineering. Met hun werken gebundeld staan ze van 18 tot en met 21 februari op de International Exhibition and Forum for Education in Riyadh.

Ernstjan Cornelis, 20 februari- 2013
Na iets meer dan 3 dagen Riyadh kunnen we denk ik veilig stellen dat de stad volledig Prius vrij is. Niet dat die van welstandswege verboden zijn, hier mag alles. Tegelijkertijd lijkt me dat dit de plaats is met de meeste Chevy's buiten de Chevrolet fabriek. Maar wat wil je met 9 cent per liter benzine. Het maakt de meeste Saoedi's dus niets uit, de auto is heilig, het verbruik maakt nauwelijks iets uit.

Toch zijn er mensen die een brede kijk hebben. Op de avond voor de officiële opening was er een speach van Tatweer. Tatweer is een soort nutsbedrijf voor de scholenbouw. Ali S Al-Hakami, CEO van Tatweer wil met onderwijs Saoedi Arabië tot een normaal land maken. Normaal in die zin dat niet alles met olie verdiend wordt. In zijn woorden: “Niet meer afhankelijk zijn van eindige bronnen.” Maar daar heeft hij nog een lange weg voor te gaan. De vrouwen mogen nauwelijks werken. De Saoedische mannen willen eigenlijk allemaal manager worden. Werken is voor de geïmporteerde gastarbeiders. Joop Visser schreef eens een lied "Onze Jan is manager geworden" waar de manager er goed van langs krijgt met zinnen als "Heel vroeg begreep hij al, de beste stuurlui staan aan wal". Voor je gevoel is deze maatschappij ten dode opgeschreven als ze niet een, al is het maar langzame, flauwe, U-bocht gaan maken. Onderwijs is denk ik het middel om hier iets aan te doen en daar kunnen wij hopelijk bij helpen.

Tot onze verbazing bezoekt de minister - prince Faisal bin Abdullah bin Mohammed Al Saud - de beurs nogmaals en komt hij voorbij onze stand. Hij schut zelfs hartelijk de hand van Dorte! Dit is echt iets bijzonders voor Saoedi Arabië. Het is slechts 2 jaar geleden dat een minister voor het eerst in het openbaar een vrouw de hand schudde. Het zegt iets over de huidige generatie machthebbers in Saoedi Arabië. Het zegt ook iets over Dorte die, een beetje tegen de lokale gewoonte waarbij je wacht tot de minister het initiatief neemt, haar hand uit steekt. En wat moet je dan als minister? Op de foto zien we vooral de minister en Dorte met haar charmante sjaal. Op de rug.

Vlak voor het sluiten van de markt hebben we weer ineens zeer serieuze belangstelling met een echtpaar die gek zijn op Nederlandse architectuur en die scholen willen bouwen, weer een kans. Hij is een Saoedi, zij komt uit Venezuela en beiden hebben gestudeerd in Amerika. Het echtpaar woont in Jeddah. De dame wordt gek van Riyadh. Eigenlijk wil ze geen uur langer in Riyadh blijven. Het is ook inderdaad een puree van gebouwen voor bijna 5 miljoen mensen. Jeddah is kleiner en heeft historie en uitzicht op zee. Jeddah overstroomt ook nog wel eens en de bodem is zompig. Wie weet voelen we ons daar beter thuis. Ze nodigen ons uit om morgen samen te eten. Maar afspraak is geen afspraak in Saoedi Arabië, het is wat zou kunnen gebeuren. Bijna nooit op het afgesproken moment maar soms gaat het wel door. We merken het morgen wel.

Het is nu tijd voor de gebeden en we zitten te wachten voor een restaurant met op de achtergrond via megafoons de aansporingen van 2 of 3 moskee‘s door elkaar. Best een stemmig geluid ondanks het blikkerige karakter. Gemixt met het afbreken van steigers van weer een vaag bouwproject. Als de gebeden stoppen gaan de restaurants weer open en kunnen we Libanees gaan eten. Het hoort nog steeds bij de cursus neem het zo als het gebeurt.